sılemdankkontestinbahçeli

yine kerim,canan,sümeyye vb. gibi insanların kendilerine vladimir,natalie,caroline gibi isimlerle hitap edilmesini arzuladığı bir gündü.biz ise,ahmetle içtiğimiz biraları yanlış hesapladığımızdan abo 10 lira soktular lan şamanda diye birbirimizi yiyorduk.sonradan eksik saydığımızı anladığımızda ki sevincimiz,angelina diye seslenilen hilalin sevincinden daha büyük oldu.
kısa bi otobüs yolculuğundan sonra bahçeli mekanına vardık.kendimizi buraya hiç ait hissetmiyorduk.yanımızdan 5 erkek dolusu dıps dıps dıps diye arabaların geçmesi bizi hiç şaşırtmadı.kalabalığı saçın ortadan ayırır gibi ayırarak huzura kavuşmaya çabalıyorduk.görev noktamıza ulaşmaya çok az bi yolumuz kalmıştı ki,biraz uzun gibi ama deysen deyilecek uzunluktaki tabelayı gördük.bir anda bütün o dışlanmışlığımızı yanlızlığımızı unutup "ekere sen deyemen la buna!"dedim ahmete(bilmiyorum belki dememişimdir ama ahmet acayip gaza geldi deyicem diye).uzun bacaklarıyla hiçte estetik olmayan bir sıçrayış gerçekleştirdi,tam yenilgiyi kabullendiğim anda tabelayı ıskalıyarak yere iniş yaptı."ahah deyemedi ahah" diye güldüm yüzüne karşı,"olum deyiyodum lan çok az kalmıştı" diyerek tekrar sıçrayışını gerçekleştirdi.ama oda karavana,iyice azimlenen ahmet seri seri zıplayarak başarısız denemelerini tekrarladı."çekil la" diye sahneye attım kendimi ve bir sıçrayışta pin sesini çıkarttım tabeladan.hemen ağlamalar başladı "olum benim montum ağır ki,tut şunu" diye montuna seyirterek çıkarttı."olum benimkide 2 kilo lan"diye hemen misilleme yaptım bende,yok diye inkar etti.sonra bir sıçrayış daha gerçekleştirip deymeyi başardı,sevinç nidasını hatırlıyamadım şimdi ama bende "al la bak benim mont valla 2 kilo" diye montu uzattım ahmete.gerçekten şaşırması görülmeye değerdi."olum harbi 2 kiloymuş" gibi bi kabulleniş cümlesi kurdu."eheh tabi olüm"dedim bende.
sonra böyle güzel bir sılemdankkontestin ardından montları değişerek evin yoluna koyulduk.biz ayrılırken yağmur yağıyordu.